Ik liep met grote passen over geel gekleurde tegels, met mijn hoofd naar beneden. Ik telde de vlekken. Hoog Catherijnen in de middag. Het was niet drukker dan normaal. Op de televisies waren witte flitsen en mensen deden hun verhaal bij mannen in uniform. Je wilde mij wat zeggen maar de woorden stokten, de geluiden werden dof en je lichaam verstijfde. Met een knal op de grond geraakt en twee minuten lang was je lichaam niet van jou. De hal vulde zich met publiek voor het theater. Er kwamen slangen en snoeren, alsof je een marionet was. De bewegingen niet van jezelf, maar door een ander gemaakt. Na een half uur was alles voorbij, poppenkast over, theater gesloten, de touwen weer doorgeknipt. Het is een verhaal van vallen, en weer opstaan.