Het is een verhaal van vallen, en weer opstaan. De planken kraken hier in de Jordaan, maar dat geeft niet. Ik heb mijn sigaret en mijn stoel waarmee ik zo over het plein aan de Lindengracht kan kijken. De mensen lopen, de benen gaan en soms dansen ze, aan de rand van de cafés waar niet gerookt mag worden. Ze kijken elkaar in de ogen en delen woorden, peuken en vuur.
Ik zit binnen, veilig op mijn stoel. Het was koud in het huis, want ik heb al jaren geen verwarming meer. Daarom stop ik vaak beide voeten in één pantoffel. Samen zijn voeten warmer dan alleen. Met rusteloze benen zit ik ongeduldig achter het raam. Het wachten had nu lang genoeg geduurd.
Ik rookte mijn laatste sigaret, drukte hem uit in de overvolle asbak naast het raam. Daarna veegde ik met mijn mouw de vochtvlekken van de ruit en keek naar de straten, de mensen ze liepen, de mensen ze praatten, ze renden en volgden ieder hun eigen weg.
De situatie werkte vervreemdend op mijn gedachten, en ik maakte geen keuzes. Maar het was nu of nooit. Ik pakte mijn schoenen, en keek naar mezelf in de spiegel om vervolgens met enkel een hand vol met bloemen de ontstopbare regen in te lopen. De liefde vraagt om offers. Romantisch zullen we zijn. En wel nu, ook al was de melk misschien reeds bedorven.